Ticketinfo

Meld je hier gratis aan voor de opening op 16 mei

de Brakke Grond
Data za 17 mei — zo 13 jul
12:00 — 17:00
Prijzen
Language no problem

What Cannot Be Held

Hedendaagse stemmen uit de Belgische kunst

What Cannot Be Held
Contemporary voices in Belgian art
A look at the Mu.ZEE collection

De Brakke Grond and Mu.ZEE are entering into a collaboration over the next three years to exhibit Flemish artists in the Netherlands. While the museum in Ostend is closed for renovation, Mu.ZEE will continue to make its collection accessible through a number of cooperative collaborations both within and outside of Belgium. During the next few years, de Brakke Grond and Mu.ZEE will invite a series of Dutch curators to put together exhibitions featuring contemporary work from the collection. These exhibitions will be presented in de Brakke Grond in Amsterdam.

For the first of these, which will run from 17 May thru 6 July 2025, de Brakke Grond has asked curator and Museum Cobra director Suzanne Wallinga to compile an exhibition in cooperation with curator Ilse Roosens of Mu.ZEE and member of de Brakke Grond’s artistic staff Sophie Dogterom.

In What Cannot Be Held, Suzanne Wallinga is creating an inspirational group exhibition centred around humanity’s vulnerable position in an ever-changing world.

Featuring work by: Danai Anesiadou, Anne-Mie van Kerckhoven, Edith Dekyndt, An van. Dienderen, Katja Mater, Angyvir Padilla, Tramaine de Senna, Anne-Mie Van Kerckhoven, Marie-Jo Lafontaine, Valérie Mannaerts and Lili Dujouri.

About the exhibition

What Cannot Be Held brings together a diverse group of artists who, each in their own way, investigate the precarious position of humanity in a world that is constantly in flux. This exhibition examines themes including the instability of social relationships, the fragility of identity and the spaces between past, present and the imagination. At a time when social structures are shifting and certainties are crumbling, the works included in the exhibition provide space to think about what it means to be a human being in this world in transformation.A striking aspect is how various generations of artists approach this theme. Where older artists explore these spaces in a formal, more universal way, younger makers adopt a more personal approach – through their family histories, memories and immediate surroundings. These are works of art that invite the visitor to consider vulnerability, the power of radical empathy, and the tensions between interconnectedness and loss. They also explore liminal spaces: between dream and reality; culture and nature; the visible and the intangible.

Radical empathy and vulnerability

Anouk De Clercq (1971) investigates the power of radical empathy as a means of exploring alternative worlds. Her video installation Helga Humming (2019) is a sensory experience that engages with both the visual and the emotional. The polyphonic sounds and presence of a lone performer invite the viewer to feel the fragility of human interaction; a theme that is also central to the work of Edith Dekyndt (1960).

Dekyndt’s mysterious, richly imaginative work combines video, slide projections, sculpture and audio to probe the invisible and the ephemeral. Her video Provisory Object 03 (2004) shows the fragility of a soap bubble, reflecting the instability of social relations and the vulnerable situation of mankind. This work was recorded in Kinshasa, Democratic Republic of the Congo.

Both artists make use of simplicity and vulnerability to build emotional resonance. In Helga Humming (2019), De Clercq gives a contemporary interpretation of classical portraits, with actress Helga Davis evoking a modern take on renaissance portraiture. Their cooperation with musical artist Vessel, who weaves a hypnotic soundscape, makes the installation a poetic space in which the viewer experiences the complexity of human presence. In this way De Clercq, like Dekyndt, captures the everyday and the fleeting moment.

Materiality and liminal areas

Marie-Jo Lafontaine (1950) also explores the materiality of the moment in her work, but does so from an abstract, minimalist perspective. Lafontaine has been working since 1977 on monochrome woven works in which colour and structure play an essential role. She is inspired by the avant-garde movements of the late 1960s and makers of minimal art, translating their theories on the immateriality of colour for the medium of textiles. This results in sculptural textile works that free themselves from the traditional understanding of textiles as applied art and strive for autonomy as an artform in their own right. Like Dekyndt and De Clercq, Lafontaine reflects on the fragile interplay between material and idea, and between the visible and the intangible.

Lili Dujourie (1941) moves between painting, sculpture and photography, exploring in her work the boundaries of materials and forms. She has been playing with the contrariety of materials since the 1960s: soft and hard; supple and unbending. Her work creates a subtle tension between floor and wall, movement and stillness. She looks for the spaces between, the folds that distort space, time and perception. Each of her works is a fragment, an interplay of presence and absence evoking a poetic reflection on impermanence and vulnerability.

These themes of marginality, the fragility and ambiguity of the moment, are likewise strongly present in the work of Valérie Mannaerts (1974). As a sculptor and painter, Mannaerts investigates the physical and symbolic qualities of materials and objects. Her hybrid, precarious sculptures blur the dividing line between image and object, inviting the viewer to experience the ambiguity of the materials. Diamond Dancer (2010), a room-divider depicting a figure in motion, creates a tension between the vulnerability of the material and the strength it represents. The work resists direct interpretation, requiring preverbal observation.

As in the work of Dujourie, which plays a subtle game of presence and absence, Mannaerts presents a work that constantly adjusts to the perception and interpretation of the viewer. Both artists probe the transience of time, space and materiality, creating an experience that interrogates the moment itself.

New perspectives

The installations and performances of Angyvir Padilla (1987) likewise bear a comparable ambiguity, opening up new dimensions both physically and conceptually and exploring the boundaries between reality and interpretation. Central to her work is a desire for familiarity with the unattainable. Padilla works with rough materials and fragmentary prints from her personal photo archive, interrogating linear time and gravity, simultaneously making reference to her mother’s clothing store in Caracas. Her projects are often the result of intimate collaborations, rooted in friendship and family, which create a sensory experience that leaves the viewer in a state of wonder and dissonance.

Like Padilla, Danai Anesiadou (1977) opens up new perspectives on today’s world. The dynamic field of tension with which Padilla works – where a desire for familiarity meets the impossibility of achieving this – is also central to Anesiadou’s practice. Her intriguing, mutable oeuvre interweaves personal and metaphysical musings with influences from the cinema, occult studies, surrealism and Greek antiquity. Her work gives a socio-political commentary on the complex crises confronting us. Like Padilla, Anesiadou investigates invisible, oppressed and dark aspects of reality – for example, the way our histories are written, or the hidden structures and political processes that exercise power over us, while she exposes the extreme polarisation and false oppositions that define our contemporary experience.

Identity and social reflection

Both Anne-Mie Van Kerckhoven (1951) and Tramaine de Senna (1981) explore the boundaries of representation and identity, albeit in different ways. Van Kerckhoven combines a range of different media, such as drawings, paintings, video-installations and computer animations, to create artworks that reflect social structures and individual perceptions. Her emphasis is on the representation of women, critically analysing media images and exposing gender-related power dynamics. Her work fulfils a social-critical role, while at the same time offering the therapeutic dimension of art acting as a source of healing and reflection.

Tramaine de Senna also investigates identity, but through an expressive visual language that stresses the field of tension between ebullience and internalised violence. In her sculptures, she combines richness of materials with critical reflections on history and identity. In MK Ultravette (2018), she takes filmed images of women in domestic settings from popular culture and places these within the world of art, challenging viewers to think about their own relationship to the mass media and cultural consumption.

Temporal structures and simultaneous translation 

Katja Mater (1979) and An van. Dienderen (1976) each in their own way explore the outer limits of perception and simultaneous translation. While Mater focuses on the possibilities and limitations of photographic and cinematographic media, Van. Dienderen addresses the relationship between observation, translation and representation. 

Mater’s work sets out from a reflective process that foregrounds the exhibition context and the dialogue between medium and environment. In her work, she combines abstract geometric compositions with the precision of analogue recording, thereby examining the rules and structures of time and space. 

Van. Dienderen’s work operates at the intersection of documentary, anthropology and visual art. Her short film Cherry Blossoms (2012), recorded in the European Parliament, investigates how simultaneous translators strive to convey images and meanings between cultures and languages. By focusing on the invisible but crucial role of these interpreters, Van. Dienderen poses questions concerning how the unknown can be captured by images and language, or in fact can elude these.

The exhibition’s title, What Cannot Be Held, is inspired by the words of the interpreter in Cherry Blossoms. It stresses the central tension within the work of the artists in the exhibition: the impossibility of recording, translating or understanding everything. What Cannot Be Held is an invitation to pause and consider the elusive – the fragility of time, language and human experience.

 

Location de Brakke Grond
Data za 17 mei — zo 13 jul
12:00 — 17:00
Buy tickets

What Cannot Be Held

Hedendaagse stemmen uit de Belgische kunst

What Cannot Be Held?

De wereld verandert voortdurend. Dat maakt de mens kwetsbaar. In de tentoonstelling What Cannot Be Held onderzoeken elf kunstenaars wat het betekent om mens te zijn. Hun werk gaat bijvoorbeeld over thema’s als veranderende sociale relaties en de kwetsbaarheid van je eigen identiteit.  

Alles verandert 

In What Cannot Be Held zie je het werk van elf verschillende kunstenaars. Hun kunst gaat over de kwetsbaarheid van mensen in een wereld die steeds verandert. Thema’s als de instabiliteit van sociale relaties, de fragiliteit van identiteit en de ruimte tussen verleden, heden, toekomst en verbeelding komen aan bod. We leven in een tijd waarin veel zekerheden verdwijnen. Deze kunstwerken laten je nadenken over wat het betekent om mens te zijn. De kunstenaars vragen je stil te staan bij kwetsbaarheid. Ze laten zien hoe we verbonden zijn met elkaar, maar soms ook dingen verliezen. De kunstwerken bewegen zich tussen verschillende werelden: tussen dromen en de werkelijkheid, tussen cultuur en natuur en tussen wat we kunnen zien en wat onzichtbaar is. 

Op de tentoonstelling zie je de werken van Danai Anesiadou, Anouk De Clercq, Lili Dujourie, Marie-Jo Lafontaine, Valérie Mannaerts, Angyvir Padilla, Edith Dekyndt, Katja Mater, Tramaine de Senna, An van Dienderen en Anne-Mie Van Kerckhoven.

© Edith Dekyndt, Provisory Object 03, 2004. Collectie Vlaamse Gemeenschap in bewaargeving bij Mu.ZEE Oostende.

Expositie

What Cannot Be Held

Hedendaagse stemmen uit de Belgische kunst
Een blik in de collectie van Mu.ZEE

Save the date 

Op vrijdag 16 mei 2025 vindt de feestelijke opening van What Cannot Be Held. Samen met Mu.ZEE, de kunstenaars en de curator heffen we het glas op deze bijzondere samenwerking en de start van een nieuwe reeks tentoonstellingen. We nodigen iedereen van harte uit om hierbij aanwezig te zijn en als eerste de tentoonstelling te ontdekken. Meld je hier aan. 

Mu.ZEE op bezoek bij de Brakke Grond

De Brakke Grond presenteert de eerste tentoonstelling in een nieuwe, driejarige samenwerking met Mu.ZEE. Terwijl het museum in Oostende tijdelijk gesloten is voor verbouwing, blijft Mu.ZEE haar rijke collectie toegankelijk maken via projecten in binnen- en buitenland. Deze bijzondere samenwerking met de Brakke Grond richt zich op het tonen van hedendaagse Vlaamse kunst in Nederland en biedt jaarlijks een andere Nederlandse curator de kans om een nieuwe kijk op de collectie te bieden.

Voor de eerste editie stelde curator en directeur van Museum Cobra, Suzanne Wallinga een tentoonstelling samen in dialoog met curator Ilse Roosens van Mu.ZEE en artistiek medewerker Sophie Dogterom van de Brakke Grond.

Suzanne Wallinga creëert met What Cannot Be Held een groepstentoonstelling die draait om de kwetsbare positie van de mens in een steeds veranderende wereld.

Deelnemende kunstenaars

Met Danai Anesiadou, Anouk De Clercq, Lili Dujourie, Marie-Jo Lafontaine, Valérie Mannaerts, Angyvir Padilla, Edith Dekyndt, Katja Mater, Tramaine de Senna, An van. Dienderen en Anne-Mie Van Kerckhoven.

Over de tentoonstelling

What Cannot Be Held brengt een diverse groep kunstenaars samen die, ieder op diens eigen manier, de precaire positie van de mens onderzoekt in een wereld die voortdurend in beweging is. De tentoonstelling staat stil bij thema’s als de instabiliteit van sociale relaties, de fragiliteit van identiteit en de tussenruimte tussen verleden, heden en verbeelding. In een tijd waarin maatschappelijke structuren verschuiven en zekerheden afbrokkelen, bieden deze kunstwerken ruimte om na te denken over wat het betekent om mens te zijn in deze veranderende wereld.

Wat opvalt is hoe verschillende generaties kunstenaars dit thema benaderen. Waar oudere kunstenaars de tussenruimte op een formele, meer universele manier verkennen, zoeken jongere makers het juist in het persoonlijke – hun familiegeschiedenis, herinneringen en directe omgeving. De kunstwerken nodigen de bezoeker uit om stil te staan bij kwetsbaarheid, de kracht van radicale empathie, en de spanning tussen verbondenheid en verlies. Daarnaast verkennen ze grensgebieden: tussen droom en werkelijkheid, cultuur en natuur, en het zichtbare en het ongrijpbare.

‘De tentoonstelling gaat over de instabiele en kwetsbare positie van de mens’

Suzanne Wallinga

De Belgische topkunst van Mu.ZEE vind je in Nederland

Edo Dijksterhuis, schreef voor de lage landen over What Cannot Be Held een collectiepresentatie van Mu.ZEE in Oostende bij de Brakke Grond in Amsterdam, gecureerd door Suzanne Wallinga. Kom alles te weten over de collectie van Mu.ZEE, de renovatieplannen en geschiedenis van het Oostendse museum en de kunstwerken die vanaf 17 mei bij de Brakke Grond te zien zullen zijn.

Radicale empathie en kwetsbaarheid

Anouk De Clercq (1971) onderzoekt de kracht van radicale empathie als middel om alternatieve werelden te verkennen. Haar video-installatie Helga Humming (2019) is een zintuiglijke ervaring die zowel het visuele als het emotionele raakt. De polyfone geluiden en de aanwezigheid van een enkele performer nodigen de toeschouwer uit om de kwetsbaarheid van menselijke interactie te voelen, een thema dat ook in het werk van Edith Dekyndt (1960) centraal staat.

Dekyndt combineert video, diaprojecties, sculpturen en geluid in haar mysterieuze, fantasierijke werk, dat het onzichtbare en vergankelijke onderzoekt. Haar video Provisory Object 03 (2004) toont de fragiliteit van een zeepbel, die de instabiliteit van sociale relaties en de kwetsbaarheid van de mens weerspiegelt. Dit werk is opgenomen in Kinshasa, Democratische Republiek Congo.

Beide kunstenaars gebruiken eenvoud en kwetsbaarheid om emotionele resonantie te creëren. In Helga Humming geeft De Clercq een eigentijdse interpretatie van klassieke portretten, waarbij actrice Helga Davis een moderne versie van renaissanceportretten oproept. De samenwerking met muziekkunstenaar Vessel, die een hypnotiserende soundscape creëert, maakt de installatie tot een poëtische ruimte waarin de toeschouwer de complexiteit van menselijke aanwezigheid ervaart. Zo legt De Clercq net als Dekyndt het alledaagse en vergankelijke moment vast.

Anouk De Clercq, Helga Humming, 2019 © Collectie Vlaamse Gemeenschap in bewaargeving bij Mu.ZEE Oostende. Foto door Philippe De Gobert
Anouk De Clercq, Helga Humming, 2019 © Collectie Vlaamse Gemeenschap in bewaargeving bij Mu.ZEE Oostende. Foto door Philippe De Gobert

Materialiteit en grensgebieden

Ook Marie-Jo Lafontaine (1950) onderzoekt in haar werk de materialiteit van het moment, maar doet dit vanuit een abstract en minimalistisch perspectief. Sinds 1977 werkt Lafontaine aan monochrome weefwerken waarin kleur en structuur een essentiële rol spelen. Ze laat zich inspireren door de avant-gardistische stromingen van de late jaren zestig en minimal art-kunstenaars, waarbij ze hun theorieën over de immaterialiteit van kleur vertaalt naar textiel. Dit resulteert in sculpturale textielwerken die zich afzetten tegen de opvatting van textielwerk als toegepaste kunst en een autonome kunstvorm nastreven. Net als Dekyndt en De Clercq reflecteert Lafontaine op de fragiele relatie tussen materie en idee, tussen het zichtbare en het ongrijpbare.

Lili Dujourie’s (1941) werk beweegt zich tussen schilderkunst, sculptuur en fotografie, waarbij ze de grenzen van materialen en vormen verkent. Sinds de jaren 60 speelt ze met de tegenstrijdigheid van materialen: zacht en hard, wendbaar en onwrikbaar. Haar werk creëert een subtiele spanning tussen vloer en muur, beweging en stilstand. Ze zoekt naar de tussenruimte, de plooi die ruimte, tijd en perceptie vervormt. Elk werk is een fragment, een spel van aanwezigheid en afwezigheid, en roept een poëtische reflectie op over vergankelijkheid en kwetsbaarheid.

Deze thematiek van het grensgebied, de fragiliteit en de ambiguïteit van het moment komt ook sterk naar voren in het werk van Valérie Mannaerts (1974). Als beeldhouwer en schilder onderzoekt zij de fysieke en symbolische kwaliteiten van materialen en objecten. Haar hybride, precaire sculpturen vervagen de scheidslijn tussen beeld en object, waardoor de kijker wordt uitgenodigd om de ambiguïteit van de materialen te ervaren. Diamond Dancer (2010), een kamerscherm dat een figuur in beweging uitdrukt, creëert een spanning tussen de kwetsbaarheid van het materiaal en de kracht die het representeert. Het werk verzet zich tegen directe interpretatie en vraagt om preverbale observatie.

Net als bij Dujourie’s werk, waar een subtiel spel van aanwezigheid en afwezigheid wordt gespeeld, biedt Mannaerts een werk dat zich voortdurend aanpast aan de perceptie en interpretatie van de toeschouwer. Beide kunstenaars onderzoeken de vluchtigheid van tijd, ruimte en materialiteit, en creëren een ervaring die het moment zelf bevraagt.

Tramaine de Senna, MK Ultravette, 2018. Collectie Mu.ZEE Oostende. Foto door Cedric Verhelst.
Tramaine de Senna, MK Ultravette, 2018. Collectie Mu.ZEE Oostende. Foto door Cedric Verhelst.

Nieuwe perspectieven

Ook de installaties en performances van Angyvir Padilla (1987) dragen een vergelijkbare dubbelzinnigheid in zich, waarbij ze zowel fysiek als conceptueel nieuwe dimensies opent en de grenzen tussen werkelijkheid en interpretatie onderzoekt. Padilla's objecten dragen verhalen in zich van verlangen en herinneringen naar thuis en haar familie. Centraal in haar werk staat een verlangen naar vertrouwdheid met het onbereikbare. Padilla werkt met ruwe materialen en gefragmenteerde afdrukken uit haar persoonlijk fotoarchief en bevraagt lineaire tijd en zwaartekracht, tegelijk verwijzend naar haar moeders kledingwinkel in Caracas. Haar projecten zijn vaak het resultaat van intieme samenwerkingen, geworteld in vriendschap en familie, die een zintuiglijke ervaring creëren die de kijker achterlaat met verwondering en dissonantie.

Net als de werken van Angyvir Padilla, opent ook Danai Anesiadou (1977) nieuwe perspectieven op de hedendaagse wereld. Het dynamische spanningsveld waarmee Padilla werkt, waarin verlangen naar vertrouwdheid samenkomt met de onmogelijkheid om deze te bereiken, staat eveneens centraal in Anesiadou’s praktijk. Haar intrigerende en veranderlijke oeuvre verweeft persoonlijke en metafysische overpeinzingen met invloeden uit cinema, occulte wetenschappen, surrealisme en de Griekse oudheid. Haar werk biedt een sociaal-politiek commentaar op de complexe crises waarmee we geconfronteerd worden. Net als Padilla onderzoekt Anesiadou de onzichtbare, onderdrukte en duistere kanten van de werkelijkheid, terwijl ze de extreme polarisatie en de valse tegenstellingen blootlegt die onze hedendaagse ervaring definiëren.

Katja Mater, Time is an Arrow, Error 15, 2020 Collectie Mu.ZEE Oostende. Foto door Cedric Verhelst.
Katja Mater, Time is an Arrow, Error 15, 2020 Collectie Mu.ZEE Oostende. Foto door Cedric Verhelst.

Identiteit en maatschappelijke reflectie

Zowel Anne-Mie Van Kerckhoven (1951) als Tramaine de Senna (1981) onderzoeken de grenzen van representatie en identiteit, maar doen dit op verschillende manieren. Van Kerckhoven combineert diverse media, zoals tekeningen, schilderijen, video-installaties en computeranimaties, om kunstwerken te creëren die maatschappelijke structuren en individuele percepties reflecteren. Ze legt de nadruk op de representatie van vrouwen, waarbij ze media-afbeeldingen kritisch analyseert en gendergerelateerde machtsdynamieken blootlegt. Haar werk heeft een maatschappijkritische functie, maar biedt ook een therapeutische dimensie, waarbij kunst fungeert als middel voor heling en reflectie.

Tramaine de Senna onderzoekt ook identiteit, maar doet dit met een expressieve beeldtaal die het spanningsveld tussen uitbundigheid en geïnternaliseerd geweld benadrukt. In haar sculpturen combineert ze materiële rijkdom met kritische reflecties op geschiedenis en identiteit. In MK Ultravette (2018) haalt ze filmbeelden van vrouwen in huiselijke settings uit de populaire cultuur en plaatst ze in de kunstwereld, waardoor ze de kijker uitdaagt na te denken over de eigen relatie tot massamedia en culturele consumptie.

Anne-Mie Van Kerckhoven,  Non-locality, 2011. Collectie Mu.ZEE Oostende. Foto Mu.ZEE.
Anne-Mie Van Kerckhoven, Non-locality, 2011. Collectie Mu.ZEE Oostende. Foto Mu.ZEE.

Tijdstructuren en simultaantolken

Katja Mater (1979) en An van. Dienderen (1976) verkennen elk op hun manier de grenzen van perceptie en vertaling in hun werk. Terwijl Mater zich richt op de mogelijkheden en beperkingen van fotografische en cinematografische media, gaat Van. Dienderen in op de relatie tussen observatie, vertaling en representatie. Mater’s werk begint met een reflectief proces dat de tentoonstellingscontext en de dialoog tussen medium en omgeving centraal stelt. In haar werk combineert ze abstracte geometrische composities met de precisie van analoge registratie, waarbij de regels en structuren van tijd en ruimte worden onderzocht. Van. Dienderen’s werk beweegt zich op het grensvlak tussen documentaire, antropologie en beeldende kunst. Haar korte film Cherry Blossoms (2012), opgenomen in het Europees Parlement, onderzoekt hoe simultaantolken proberen beelden en betekenissen over te brengen tussen culturen en talen. Door zich te richten op de onzichtbare maar cruciale rol van vertalers, stelt Van. Dienderen vragen over hoe het onbekende in beeld en taal kan worden gevangen, of juist kan ontsnappen.

De titel van de tentoonstelling, What Cannot Be Held, is geïnspireerd door de woorden van de simultaantolk in Cherry Blossoms (2012), van An van. Dienderen. Het benadrukt de centrale spanning in het werk van de kunstenaars in de tentoonstelling: de onmogelijkheid om alles vast te leggen, te vertalen of te begrijpen. What Cannot Be Held is een uitnodiging om stil te staan bij het ongrijpbare – de fragiliteit van tijd, taal en menselijke ervaring.

Een frisse blik op een rijke collectie

Mu.ZEE beheert een unieke collectie van meer dan 8.000 werken die een overzicht bieden van de Belgische beeldende kunst sinds 1880. De komende drie jaar biedt steeds een andere Nederlandse curator een nieuw perspectief op deze collectie, waardoor er telkens nieuwe verhalen en perspectieven ontsloten worden. 

Angyvir Padilla, Virgy's Boutique, 2023. Collectie Vlaamse Gemeenschap in bewaargeving bij Mu.ZEE Oostende.  Foto door Lola Pertsowsky & Amel Omar.
Angyvir Padilla, Virgy's Boutique, 2023. Collectie Vlaamse Gemeenschap in bewaargeving bij Mu.ZEE Oostende. Foto door Lola Pertsowsky & Amel Omar.

Deze tentoonstelling kwam tot stand met steun van het Mondriaan Fonds en het Cultuurfonds. 

Mu.ZEE en de Brakke Grond worden ondersteund door Vlaanderen. 

Mu.ZEE ontvangt steun van de stad Oostende en Delen Private Bank.

za 17 mei '25

zo 13 jul '25
de Brakke Grond
Gratis toegang
Meld je hier gratis aan voor de feestelijke opening op 16 mei
Lees hier de korte inhoud van de tentoonstelling
Een gids door ons programma

We hebben verschillende routes ontwikkeld om ons programma te ontdekken. Deze expositie valt onder BLIK OP NU. Hierin laten we je kennismaken met kunstenaars die vernieuwende vormen aanwenden. Benieuwd naar meer informatie over onze programmalijnen? Klik hier!

Openingstijden

De tentoonstelling is gratis te bezoeken van 17 mei t/m 13 juli 2025.

Openingstijden: di t/m zo, 12:00 - 17:00 uur.  Of bezoek de tentoonstelling voorafgaand aan een voorstelling bij de Brakke Grond.

Toegankelijkheid

Lees hier meer over de toegankelijkheid van de Brakke Grond.

Meer over Mu.ZEE

Lees hier meer over Mu.ZEE. 

Het olieachtige oppervlak glimt tussen duim en gekromde wijsvinger – als een miniatuurkratermeer, een mysterieus beslagen kajuitraampje of een glazen bol die de toekomst belooft. Er gebeurt vrijwel niets terwijl de seconden voorbijtikken in een statisch close-upshot. Totdat de bel knapt – poef – en de flinterdunne magie verdwenen is. - Edo Dijksterhuis, de lage landen

 

Edo Dijksterhuis ging in gesprek met Suzanne Wallinga, Ilse Roosens en Sophie Dogterom over de samenwerking. Lees hier meer.

Persbericht

Lees hier het persbericht en bekijk de beelden

Mede mogelijk gemaakt door: