Marie-Jo Lafontaine behoort tot de pioniers van de Belgische videokunst en gebruikt het medium al sinds eind jaren ’70 omwille van de esthetische kwaliteiten ervan. Kenmerkend voor haar videowerk is de installatieve vorm: door verschillende elementen te combineren, boetseert ze als het ware ‘videosculpturen’. In Lafontaines werk vormen grote thema’s zoals ‘eros en thanatos’, ‘passie’, ‘geweld’ en ‘seksualiteit’, de meest extreme menselijke emoties, een rode draad. De kunstenaar benadrukt zowel ruimtelijk als in haar spel met tijd de onontkoombaarheid van de voorgestelde emoties.

Marie-Jo Lafontaine begon in de jaren 70 met haar monochrome weefwerken, geïnspireerd door minimal art en de theorieën over de immaterialiteit van kleur. Ze kleurt het katoen voorafgaand aan het weven, waardoor de verf een integraal onderdeel van het materiaal wordt. Haar werk combineert minimalistische structuren en patronen, en creëert zo een sculpturaal effect. Lafontaine zet zich af tegen traditionele textielkunst, die vaak wordt gezien als toegepaste kunst, en zoekt de grenzen van het medium op.