"Ik was bezig om een nieuwe taal te creëren: een nieuwe ‘Pidgin’ of ‘Creool’ van het Nederlands. Ik ging daarvoor in gesprek met verschillende volwassen mensen die Nederlands op latere leeftijd hebben moeten leren; ik behoor zelf ook tot die groep. We praten over de woorden waar we naar verlangen en waarmee we ons niet in het Nederlands kunnen uitdrukken: ‘Pidgin Amsterdams’ is gebaseerd op de woorden die we missen in de Nederlandse taal."

"In het begin had ik een strak onderzoeksplan: ik wilde de stad opsplitsen in diverse taalgroepen om op een democratische manier mensen uit alle verschillende taalgroepen te kunnen interviewen, maar ik kreeg bijna uitsluitend reacties van mensen die uit heel selectieve, vaak Noord-Europese taalgroepen kwamen en bijna alleen van mensen die aan de kunstwereld verbonden waren. Voor hen is het verlangen naar bepaalde woorden niet hetzelfde als een Syrische serveerster die Nederlands moet beheersen om haar job in een restaurant te behouden."

"Ik moest dus een heel andere aanpak vinden. Dat was echt zoeken en falen, maar het is gelukt. Uiteindelijk heb ik gekozen voor de kwaliteit van de interviews boven de kwantiteit. Er is een groep ontstaan van ongeveer tien mensen met wie ik bleef praten over die bijzondere woorden en verlangens; zij zijn de medeoprichters van deze nieuwe taal."

"Omdat ik twee kinderen heb, is een langdurige residentie een soort mythe voor mij. Gelukkig zijn er kunstencentra zoals de Brakke Grond - maar ook WpZimmer en BUDA - die graag meedenken om alternatieve manieren van werken te vinden. Bij de Brakke Grond heb ik voorgesteld dat ik de tijd kreeg om heel de zomer door terug te keren voor een residentie. In totaal werd dat vier keer, waarvan ik twee keer mijn kinderen meebracht. Het was het waard omdat mijn project zo gemeenschapsgericht is. Bovendien kreeg ik de kans om in de eerste paar mini-residenties te falen, wat niet erg was omdat ik wist dat ik mijn proces kon blijven aanpassen."

"Ik maak bij elk project een ‘scrapbook’ in GoogleDocs, waarin ik alle mogelijke informatie gooi. Het wordt op den duur een soort dagboek voor het project. Mijn beste ideeën komen steeds om 4 uur ’s ochtends; vaak kan ik op dat moment van de nacht niet slapen. Dat is supervervelend, maar anderzijds krijg ik dan vaak mijn beste werk gedaan."

"Normaal ben ik mentaal heel sterk, maar ik moet zeggen dat die kracht nu echt getest wordt. Ik doe nog een project in België, waarbij ik samenwerk met mensen die geen papieren hebben. We hebben zwaar moeten overwegen of we daarmee konden doorgaan of dat we dat moesten stoppen. Iedereen spreekt over zorg, maar wat is zorg dragen als je werkt met mensen zonder papieren voor wie een project zo belangrijk is… Mensen voor wie corona zo’n andere betekenis heeft. De organisatie, alle spelers die erbij betrokken waren en ikzelf hebben besloten alsnog door te gaan toen het nog mocht in België, maar ik vond dat altijd lastig."

"Voor mij is duidelijk geworden dat het live-aspect van mijn praktijk belangrijk is. Mijn projecten gaan om een bepaald contact met mensen - dat kan voor mij niet alleen online gebeuren. Daarnaast ben ik door corona meer gaan schrijven. Het is een aspect van mijn werk dat ik lang heb laten liggen en de laatste jaren meer terugkwam. In de lockdown was het iets wat ik makkelijker opnieuw kon oppakken."

"Het is echt een verwarrende tijd. Ik overweeg elke dag om een boerderij of chalet te kopen in Wallonië en een totaal ander leven te gaan leiden. Tegelijkertijd zijn er bepaalde projecten die ik nu heb uitgesteld en die ik voor mezelf echt verder moet zetten. Ik zou het té jammer vinden als die projecten zouden moeten stoppen."

We kunnen dus hopelijk verwachten dat Ahilan terugkeert naar de Brakke Grond - met of zonder kinderen – om rond 4 uur in de morgen zijn beste ideeën neer te pennen en af te maken waar hij aan begon.