Het is 3 augustus 2023 en de zon verdwijnt langzaam in de zee. Op het strand van Zeebrugge voorziet een bas zwetende lichamen van een collectief ritme. Als een organisme beweegt het publiek zich in een cirkelvormige ruimte. De plek is open en de mensen worden enkel door een hoge, ronde muur afgescheiden van de rest van het festivalterrein WECANDANCE. Op deze muur is de dj gesitueerd. Traag beweegt de dj-booth over de muur in een rondje. Langzaam genoeg om het niet direct te merken, snel genoeg om tijdens één set steeds een andere positie te hebben ten aanzien van het publiek.

In het tweede panelgesprek van de avond wordt er gesproken over de rol van beeldende kunst op festivals. Steeds meer festivals hebben behoefte aan een rijk en experimenteel kunstprogramma. Tegelijkertijd is er al een tijd een trend gaande van zeecontainers die op een festivalterrein van binnen worden omgetoverd tot white cube waarin kunst vervolgens op een klassieke manier wordt geëxposeerd. Aan witte muren die een museumruimte nabootsen. Zo wordt de unieke omgeving van een festival genegeerd en een vastgeroeste expositievorm gekopieerd naar het terrein. 

Artistiek directeur van Nest in Den Haag, Heske ten Cate, geeft een pleidooi voor een andere aanpak. Ze benadrukt dat er bij het cureren allereerst kritisch moet worden gekeken naar wat een festival is en wie er komt (een houding die uiteraard altijd belangrijk is). Volgens ten Cate zijn er op een festival juist veel potentiële, nieuwe liefhebbers te vinden voor beeldende kunst. Mensen die normaliter geen museum bezoeken, maar tijdens een festivalweekend extra open staan voor allerlei vormen van cultuur. Die mensen willen vaak verrast worden en hun blik op dat wat kunst kan zijn zou juist opengebroken moeten worden in plaats van bevestigd. Daarom hebben kunstprogrammeurs van festivals ook een belangrijke verantwoordelijkheid volgens Ten Cate, niet alleen voor hun eigen festival, maar ook sectorbreed; ze hebben een sleutel in handen om groepen nieuwe mensen nieuwsgierig te maken naar (beeldende) kunst.

Voor kunstenaars is het exposeren op festivals ook een unieke kans. Juist op festivals kan er groot, tijdelijk (en dus experimenteel) nieuw werk gemaakt worden. Een mogelijkheid die zich maar weinig voordoet op andere plekken. Goed opdrachtgeverschap is daarbij essentieel en ook die verantwoordelijkheid draagt een festivalorganisatie. Ten Cate programmeert vanuit Nest jaarlijks beeldende kunst op Down The Rabbit Hole festival (DTRH) waarbij ze kunstenaars vanuit die gedachte het liefst opdracht geeft voor nieuwe kunstwerken; dit jaar zal kunstenaar Joeri Woudstra een drijvend sculptuur realiseren in het water van de Groene Heuvels in Beuningen dat gelijktijdig een ambient stage wordt. Daarbij is de specifieke omgeving van het terrein vanaf het eerste begin meegenomen in het idee voor het kunstwerk. 

Waar Horst voorheen een aparte kunstexpo realiseerde, die dus na het festival overeind bleef staan, gaat Horst vanaf dit jaar kunstenaars integraal onderdeel laten zijn van het gehele terrein en podium, zodat kunst, architectuur en scenografie samenvloeien. Ook voor Joke Hoeven en Sophie Dogterom die samen het kunstprogramma van Lentekabinet vormgaven, was dit een belangrijk uitgangspunt voor hun keuzes. We wilden dat de kunstwerken integraal onderdeel zouden zijn van het gehele terrein en festival, zodat kunst en scenografie samenvloeien. Er zijn geen aparte ruimtes ingericht voor de werken, er is juist gezocht naar een passende plek in het Twiske, temidden van de podia. Het maakt tenslotte niet uit, zegt Goegebeur, of iemand muzikant, dj, autonoom of toegepast maker is, uiteindelijk wil je met een festival een totaalervaring creëren. Een ervaring die alleen kan bestaan wanneer de afstand tussen alle componenten, van publiek tot dj en van kunst tot scenografie, zo klein mogelijk wordt gemaakt.