Door Jord Telgenkamp

---

Vieze Meisje is het brainchild van performer, actrice en theatermaker Maya Mertens. Samen met Azertyklavierwerke (de alias van toetsenist en producer Alan van Rompuy) creëert ze muziek die ze 'poëtronics' noemt: een combinatie van poëzie en elektronische muziek – met poëzie en rave als uitersten. Alan en Maya delen beiden een liefde voor genres die aan de hardere en dansbare kant zijn, maar schromen ook niet om de complexiteit van het leven aan te gaan. Volgens Alan is poëtronics hun manier om “het kwetsbare van poëzie en het hardere van elektronica samen te voegen”. Vorige maand bracht het duo hun eerste ep, LIFE IS A VIEZE CIRKEL, uit op vinyl bij Rotkat Records. Die titel is ook het credo van hun zelf opgerichte club: de Vieze Cirkel. In de woorden van Maya: “LIFE IS A VIEZE CIRKEL is zo leeg of vol als je het zelf wilt maken; het is een uitnodiging om invulling te geven aan het moment en het zo tot momentum te maken.”

Hoe hebben jullie de residentie tot nu toe ervaren?

Alan: “We zijn goed ontvangen en de Brakke Grond heeft zich erg ingespannen om zorg te dragen voor onze ideeën. Maya vertelde aan de technici dat de ‘cirkel’ een wederkerend thema is in onze muziek. Voordat we het wisten had de crew alle trekken naar beneden gehaald om er een circulair lichtplan in te hangen.”

Maya: “Residenties zijn soms wat vaag, maar dat is ook fijn omdat het een soort mindset is. We zijn niet in onze normale omgeving, dit kantelt ons perspectief en zorgt ervoor dat er een bepaalde focus is die niet tot stand komt in je dagelijkse omgeving. Ook al komen we misschien niet met keiharde resultaten uit deze residentie, ik denk dat de tijd die we in deze ruimte besteden in ons DNA zal kruipen en zeker meegenomen zal worden naar wat we voor ons album of een nieuwe live-set gaan doen.”

Hoe gaan jullie van dag tot dag aan de slag?

Alan: “We beginnen met een koffietje en bespreken wat we willen doen, om ons vervolgens te laten afleiden en onze plannen los te laten.”

Maya: “Het wisselt van inspiratiebronnen delen en gesprekken voeren tot jammen en opnames maken van nummers die we live al spelen, maar nog niet hebben opgenomen. Dat is wel kenmerkend voor ons. Hoewel we een elektronische band zijn, werken we anders dan veel producers die alles produceren op een computer en het dan vertalen naar een live-setting. Wij werken dikwijls de andere kant op: onze nummers vinden een vorm op het podium en worden dan pas vastgelegd. Dan stellen we vragen als: ‘wat als je dit moment vereeuwigt? Welke energie wil je vastpakken? Wat verandert er dan aan de energie?’ Wat je voor een publiek met een high energy kunt scanderen, kan op een plaat raar of te ‘gestrekt been’ overkomen. Dat zijn allemaal dingen die we aftasten tijdens deze residentie.”

Hoe is het om dat te doen zonder publiek?

Maya: “Het is meer introvert als er geen mensen bij zijn. Omdat we hier in alle intimiteit zitten, durf ik ook teksten te proberen die ik misschien niet gelijk voor een publiek zal doen. Door het eerst achter gesloten deuren te testen, kan ik nadenken hoe ik die intimiteit vertaal naar een setting met publiek. Dat zit altijd wel in mijn achterhoofd. Je hebt ook singer-songwriters die van begin tot einde hun ogen gesloten houden; ik praat liever tegen de mensen.”

Is er iets wat jullie in het bijzonder heeft geïnspireerd?

Maya: “Wat mij erg inspireert, is muziek die geen regels kent op het gebied van productie. Denk aan het combineren van een iPhone-opname met een hyper-geproduceerde beat; dat kan perfect. Ik word heel erg enthousiast van de artiesten die mij het gevoel geven van: ‘there's no fucking way, man’. Dat inspireert me om mijn eigen pad te zoeken en de regels aan de kant te laten liggen.”

Alan: “Exact wat ik gezegd zou hebben! De tracks die mij omver blazen zijn eigenlijk altijd nummers die lak hebben aan alle regels. Dat inspireert en motiveert mij om hetzelfde te doen.”

Wat nemen jullie mee uit deze residentie?

Maya: “Het samenzijn met Alan! We spelen vaak samen tijdens repetities of shows, maar doordat we nu langer samen zijn komen we tot diepgaande gesprekken. Het klinkt misschien intens, maar als duo muziek maken is ook echt een relatie hebben. We moeten de tijd nemen om dingen met elkaar uit te wisselen, zodat er vertrouwen is om nóg verder te gaan met wat we aan het doen zijn. Als ik uit deze residentie mee kan nemen dat er nog meer vertrouwen tussen ons is ontstaan, dan denk ik dat dat een hoog rendement is.”

Alan: “Het is voor mij ook een interessante les in samenwerken en een bevestiging dat openheid en vertrouwen in elkaar echt de way to go is.”

Maya: “Onze opnames hebben vaak geen vaste opzet waardoor improvisatie erg belangrijk is. Het gaat dan heel erg om jezelf aan elkaar laten zien. Op een of andere manier is daar soms moed voor nodig. En het is het trainen van die moed - het jezelf openstellen - dat terugkomt tijdens deze residentie.”

Alan: “Precies. Een veilige omgeving creëren om jezelf muzikaal te kunnen laten zien.”

Is er nog iets wat jullie kwijt willen over deze week?

Alan: "Keep on songwriting in the neo-liberal world!”

Maya: “Beste quote van het jaar.”

Omschrijf jullie residentie in één woord.

“Friet van marsepein.”