In haar operavoorstelling Live, Laugh, Limerence zet De Roover vraagtekens bij uitdrukking van liefde die in mainstream cultuur vooral worden gekenmerkt door heteronormatieve structuren; de clichés van romcoms, musical, opera, karaoke en Disney. 

Vaak probeert (pop)muziek te beschrijven hoe we ons voelen als we verliefd zijn, maar op deze manier schrijven ze ook vóór; ze vertellen hoe we ons zouden moeten voelen, creëren normen die we kunnen vergelijken met onze eigen ervaringen. Opera's in het bijzonder, staan bol van de gewelddadige verhalen – passionele vertellingen vol sociale ongelijkheid, en meestal met een tragische afloop. Operaverhalen zijn wreed, vooral richting vrouwen en minderheden. 

De Roover is geïnteresseerd in het ondermijnen van dit soort heteronormatieve culturele dynamieken, haar werk zoekt de ruimte op voor andere soorten van liefde in de hedendaagse populaire cultuur. 

In de serie niche content for frustrated queers, bevestigt De Roover heteronormativiteit als de heersende seksuele geaardheid. Maar in het licht van Generation Y’s online pessimisme en zelfspot, raakt ze geïnspireerd door memes als ‘distracted boyfriend’, ‘drake hotline bling meme’, ‘there are no girls on the internet’ en ‘fun with foucault’. Ze deelt in deze memes een manier van denken die laat zien hoe geïnstitutionaliseerde, alomtegenwoordige heteroseksualiteit het begrip van gender (en andere sociale categorieën) vormt, en elke kritische analyse van de gevolgen hiervan onmogelijk maakt.