Kim Snauwaert wil via deze ontwikkelingsfase onderzoeken wat haar positie is binnen het hyperpersoonlijk theater. Haar werk is vaak persoonlijk van aard, en hoewel ze daar niet van wil afstappen, blijft ze zoeken naar theatrale vormen die het persoonlijke kunnen delen én relevant maken voor een publiek. Al geruime tijd leeft bij haar het verlangen om een voorstelling te maken rond haar zus, die is opgegroeid in een problematische gezinssituatie.
In het essay De Tranen van Diderot (Etcetera) beschrijft Charlotte De Somviele een tendens in het hedendaagse theater waarbij makers steeds vaker hyperpersoonlijke voorstellingen brengen, zonder enige bemiddeling in vorm of spel. Ze wijst op voorstellingen die een loutere, persoonlijke getuigenis zijn van leed of trauma, waarvan de impact op het publiek vaak wordt overschat. In die context dreigt de toeschouwer gereduceerd te worden tot een stille getuige.
Tijdens deze fase wil Snauwaert onderzoeken hoe zij als maker met deze spanningen kan omgaan. Hoe vermijd je sentimentaliteit in een persoonlijke voorstelling? Hoe positioneert zij zichzelf binnen dit type werk, en hoeveel van haarzelf mag of moet er doorschemeren? Hoe haal je de kijker uit de louter passieve rol, zonder het persoonlijke narratief te verliezen?
Snauwaert wil dit onderzoeken via een doorgedreven vormonderzoek, waarin het verhaal van haar zus als ruggengraat fungeert.
