“Vandaag zoek ik mijn doorstreepte woorden. Lees de tekens in mijn huid. Ze vertellen me wat onderhuids plaatsvond. Vandaag beteken ik mijzelf opnieuw.”
Beurette* en peau de pêche is een landschap van sporen, herinneringen, gedachten, die samen een ritmisch gedicht vormen, een atypisch lied over doorstreept worden en jezelf doorstrepen, over wissen wat was en wassen wat is, over het verdringen van opdringerige gedachten, giftige dingen, over littekens, wonden en bacteriën die we meedragen.
Vanuit een zachte omgeving brengt Dounia een intieme, speelse, kleurrijke relaxed performance, die wil ont-wikkelen wat ingewikkeld werd. Opgevouwen gedachten ontwikkelen zich. Ingewikkelde gedachten ontvouwen zich.
Dounia kiest ervoor zich de term Beurette die een zowel racistische als seksistische lading heeft, eigen te maken. Beur, of rebeu, is een informele term in het Frans om in Europa geboren mensen aan te duiden wier ouders of grootouders immigranten uit de Maghreb zijn. De term voor een vrouwelijke beur is een beurette. Deze term wordt echter door verschillende antiracistische organisaties veroordeeld vanwege de xenofobe en vernederende connotatie die het woord in de loop der decennia heeft gekregen, in het bijzonder vanwege de fetisjering van Noord-Afrikaanse vrouwen in Frankrijk en een belediging die voortkomt uit het kolonialisme. Jarenlang was de rassencategorie beurette in Frankrijk het populairst op pornosites.
Peau de pêche verwijst naar een trainingsbroek die een tijdje populair was bij Noord-Afrikaanse jongeren in Frankrijk en België.
In een tedere, huiselijke context, ergens in het Zoniënwoud en het Algerijnse platteland, begon Dounia Mahammed’s grootmoeder spontaan te vertellen over hun familiegeschiedenis: de verwoestingen van de Franse kolonisatie en de strijd voor onafhankelijkheid. Terwijl ze samen koffie dronken, vroeg Dounia of ze haar grootmoeders verhalen mocht opnemen. In de opnames vertelt grootmoeder Houria over haar man, een onafhankelijkheidsstrijder die door een Franse bom werd gedood, over martelingen, een verloren zoon, en de helende kracht van zout en henna. Deze gesprekken gaven Dounia inzicht in haar eigen trauma, en ze begreep dat haar pijn haar koloniale erfgoed is, een gevolg van oorlog en bezetting.
Dit besef is vandaag des te voelbaarder, nu we getuige zijn van de voortdurende bezetting en het geweld in Palestina.
