Vandaag zoek ik naar wat ik heb doorgestreept. Woorden die mij niet meer passen, zinnen die te zwaar wogen. Ik lees de tekens in mijn huid. Ze onthullen wat onder de oppervlakte bleef. Vandaag herschrijf ik mezelf.
Sporen op een huid, vlekken op een blad, een beweging die gewist wordt en toch blijft hangen. Beurette en Peau de Pêche is een voorstelling over herinnering en transformatie. Over hoe taal inslijt in lichamen. Over hoe beelden worden opgelegd en weer afgeschud.
Beurette. Een woord dat ooit speels leek, een speelse omkering van beur, de term voor jongeren van Noord-Afrikaanse afkomst in Frankrijk. Maar taal is nooit onschuldig. Wat begon als een eigen naam, een geuzenwoord, werd langzaam iets anders: een term doordrenkt met exotisering, fetisjering, objectivering. Een woord dat vastlegt, definieert, dat een vrouw niet langer een vrouw laat zijn, maar een beeld. Seksistisch, reducerend, gevormd door een koloniale blik die nooit verdwijnt.
Wat betekent het om een woord te dragen dat anderen voor jou hebben bepaald? Wat als dat woord een geschiedenis in zich draagt die niet de jouwe is?
Tussen het Zoniënwoud en het Algerijnse platteland luistert een kleindochter naar haar grootmoeder. Haar verhalen maken het verleden tastbaar. De Franse bezetting, het verlies van een echtgenoot, martelingen. Maar ook zout en henna, de manieren waarop lichamen genezen, hoe trauma zich nestelt in huid en stilte. Het koloniale verleden is geen afgesloten hoofdstuk. Het echoot door in de vezels van een lichaam, in taal, in de blik waarmee wordt gekeken.
En dan is er nog peau de pêche. De trainingsbroek die ooit het straatbeeld kleurde, gedragen door Noord-Afrikaanse jongeren in Frankrijk en België. Een symbool van een generatie. Van een manier van bewegen, aanwezig zijn, bestaan. En net zoals beurette, werd het een label. Een identiteit die niet gekozen werd, maar opgelegd.
Maar wat als je die woorden terugneemt? Ze loswrikt uit de handen van anderen? Wat als je ze ontdoet van hun lading en opnieuw betekenis geeft?
Beurette en Peau de Pêche is een relaxed performance. Een ritmisch gedicht van woorden, muziek en beelden. Een landschap waarin taal mag vervloeien en betekenis mag verschuiven. Waarin niet alles begrepen hoeft te worden, omdat sommige dingen gevoeld moeten worden.
