Transformatie

Stef Van Looveren's ONUS (2023) onderzoekt de transformerende kracht van het internet binnen de queer gemeenschap, met bijzondere aandacht voor de ervaringen van mensen met een transgender identiteit. Voor de komst van het internet was deze gemeenschap grotendeels afhankelijk van niet zelfgekozen, en onvolledige vormen van representatie in bijvoorbeeld films en tijdschriften. Het internet biedt een meer open en zorgzame ruimte waarin genderidentiteit vrijer kan worden verkend, en mensen van zichzelf kunnen laten horen die in traditionele media enkel ruimte kregen als lezer of luisteraar. Het internet is een plek waar je op elk moment terecht kunt voor troost en aanmoediging, maar ook voor praktisch advies. Zo biedt het internet steun aan mensen met een transgenderidentiteit in het overleven in een heteroseksistische maatschappij. Van Looveren richt zich op de dynamiek van de hedendaagse online wereld, waar twee traditioneel tegengestelde gebieden - nieuwe technologieën en intimiteit - steeds meer met elkaar verweven raken. Door met hun lichaam te werken, ondermijnt deze non-binaire kunstenaar de taboes rond gender en seksualiteit.

Met ONUS speelt Van Looveren in op de complexiteit van zelftransformatie. Dit object doet denken aan een abstract zelfportret, dat bij nadere inspectie religieuze beelden, liturgische objecten en instrumenten uit de Passie van Christus combineert met piercings en seksspeeltjes. Het zilveren gezicht nodigt de toeschouwer uit om voor het werk te knielen en het van verschillende perspectieven te bekijken, waarbij de Ster van Bethlehem op de achterkant verwijst naar een diepere spirituele zoektocht. Het knielen voor dit zilveren gezicht met kalme, trotse en vastberaden uitdrukking is symbolisch, een onderdanige beweging die zowel een religieuze, als een intieme en seksuele connotatie uit de internetomgeving in zich draagt. 

CONFESSIONS
Een aantal van de sculpturale objecten uit Van Looveren’s CONFESSIONS zullen na de performance ook te zien zijn in de Witte zaal.

Julia Tröscher's werk beweegt zich tussen verschillende dimensies van het menselijke en meer-dan-menselijke leven, en onderzoekt de verbanden tussen individuele genealogieën en kosmische creatie. In de video-installatie There was a Never, there was Yes (2023) volgt de kijker een keramische vis die van hand tot hand reist, en zo moeders, grootmoeders en dochters met elkaar verbindt. De vis fungeert als metafoor voor zowel de oorsprong van het universum als die van de kunstenaar zelf. Door middel van poëtische beelden worden intieme herinneringen verweven met grotere ecologische en historische narratieven.

Yes/Emotion (2023) een sculpturale bank, geïnspireerd op de banken aan de oevers van de rivier in Mainz, waar het werk voor het eerst werd tentoongesteld, nodigt het publiek uit om plaats te nemen en de overgangen tussen heden, verleden en toekomst te overdenken. In deze werken van Tröscher worden thema’s zoals het leven in de zee, communicatie via technologie en intergenerationele relaties behandeld, waardoor een diepgaande reflectie ontstaat op de manieren waarop we ons verhouden tot onze omgeving en elkaar.