Serdi vertelt hoe iemand die niks heeft, van zijn stem zijn thuis maakt. Als wees, verplaatsend van instelling naar instelling en van school naar jeugddetentie, deed Serdi zichzelf een belofte. Hij leerde zichzelf beatboxen. Hij trainde net zo lang totdat hij het kon. De akoestiek van de isoleercel bleek perfect geschikt voor het verfijnen van zijn techniek.
Serdi laat zien hoe iemands stem een wapen kan worden. Hoe een leven zonder wortels, dat dreigt af te glijden, door het disciplineren van de stem, plots weer houvast kreeg. Hoe de kracht van klank en compositie het eindelijk mogelijk maakt met anderen te communiceren. De voorstelling is niet alleen een reis langs een reeks instellingen, uiteenlopende vormen van maatschappelijk onrecht en geweld, maar ook een plek om een einde te maken aan de eindeloze zoektocht naar liefde en bevestiging.
Theater als een plek om in gesprek te gaan met demonen uit het verleden en spoken uit het heden. Een stem als wapen dat voorgoed afrekent met de behoefte te pleasen.
