Na een avond in de Brakke Grond word ik vaak grondig brak wakker. Dat heeft alles te maken met de aantrekkingskracht van de bar en de mensen die ik er tegen het lijf loop. In de Brakke Grond spelen is voor iedere Vlaamse artiest altijd een beetje feest.

Vandaag is het dubbel feest: de Brakke Grond blaast 40 kaarsjes uit. Het huis is daarmee precies even oud als ik. Bij mezelf zie ik al wat rimpels. Dunner wordend haar. Na een zware nacht duurt het brak zijn nu een week. Maar ik zie ook hoe de onrust en bewijsdrang is gaan liggen. De dingen die ik doe, doe ik in volle midlife steviger dan eerst.

Of ook de Brakke Grond in haar jonge jaren zot en zoekend was, daarvan heb ik geen idee. We hadden in die tijd nog geen weet van elkaars bestaan. Maar de laatste jaren die leidden tot de 40-jarige jubilee zag ik de Brakke Grond trefzeker groeien tot een huis dat verbindt en grenzen verlegt.

Mijn eerste passage in de Nes geschiedde toen we beiden 22 waren. Onze klas mocht laten zien wat ze al kon en deed dat vol branie op het Internationaal Theaterscholen Festival.

Later passeerde ik met Tom Van Dyck in Kaatje is Verdronken. De grote Alex Van Warmerdam himself zat in de zaal en ik wist met mezelf geen blijf van onbeholpen bewondering.

Met De Roovers speelden we Alcestis. Toenmalig programmator Piet Menu nam ons die avond mee wat verderop de Nes in, waar een kelder was ingericht als discotheek. Terwijl wij praatten over kunst en het leven werd er rondom ons gedronken en gefeest. Tot om klokslag 01:00 de muziek, de sfeer abrupt werd uitgeschakeld: de Amsterdamse jeugd werd in een vingerknip nuchter, trok gedisciplineerd de jas aan en verdween. Ook dat was nieuw voor mij.

Maar de bijzonderste herinneringen aan onze relatie tot nu toe zijn die waarin ik uitgenodigd werd met mijn eigen werk. Eerst door programmator Tom Rummens met Bastaard, later door Lisa Wiegel, die het roer overnam van Tom.

Lisa zocht samen met haar collega’s gedreven naar de juiste context voor Misconnected. Een programmator die meedenkt en zoekt naar een passend kader: dat is sowieso goud waard. Mijn installatie van telefooncellen waarin verhalen te horen zijn van een leven in isolement werd vier dagen lang op het plein geplaatst tijdens Oorzaken: een wondermooi festival als ode aan audioverhalen. Overdag trok ik naar het Rijksmuseum voor de overzichtstentoonstelling van Rembrandt of wandelde door Amsterdam en keek naar de mix van mensen. ’s Avonds ging ik taxeren of alles goed liep op het plein, luisterde naar het werk van andere kunstenaars en wierp van op afstand een nieuwsgierige blik op de gemoedstoestand waarmee het Amsterdams publiek mijn telefooncellen verliet. En toen het echt laat werd, was ik ineens op vakantie. Er werd voor mij een kamer geboekt in een fris jeugdhotel (ook al was ik al bijna 40), Ik trok me terug in de hottub op het dakterras met uitzicht over de stad. Ja, in de Brakke Grond spelen is altijd een beetje feest.

Ondertussen groeit onze band en worden er nieuwe plannen gesmeed. De komende seizoenen ben ik niet meer weg te slaan uit de Nes. Wat kijk ik daar naar uit en wat hef ik graag het glas, vol liefde en dankbaarheid: op de Brakke Grond, die op haar veertigste steviger en schoner is dan ooit.