Op 16 oktober vieren wij vol trots de feestelijke opening van de tentoonstelling .tiff 2025! Samen met de kunstenaars en de curator heffen we het glas.
Samen met FOMU, Fotomuseum Antwerpen, presenteren we .tiff 2025. Een terugkerende tentoonstelling waarin fotografen met een Belgische connectie centraal staan. Het gepresenteerde werk weerspiegelt de veelzijdigheid en artistieke dynamiek die het hedendaagse fotografielandschap kenmerkt.
In .tiff 2025 verkennen de kunstenaars hoe fotografie verschillende dimensies van zorg kan omvatten en voelbaar kan maken. Hun werk ontstaat uit persoonlijke verhalen die universele vragen aankaarten. Hoe behouden we wat waardevol is? Hoe beschermen we wat kwetsbaar is? Elk van de fotografen onderzoekt op eigen wijze thema’s die dicht bij hun hart liggen, van de warmte van het gezin tot de urgentie van natuurbehoud, van het koesteren van herinneringen tot het vormgeven van een betere toekomst. Ontdek diverse technieken, waaronder analoge fotografie, video, games, camera obscura en verrassende installaties.
Dit jaar bestaat de selectie van .tiff uit: Adel Setta, Alice Dooreman, Anna Safiatou Touré, Bo Vloors, Camille Poitevin, Jaka Teršek, Mohamed Almamoun, Natalia Majchrzak, Tim Theo Deceuninck en Veronika Breuer.
Tijdens de opening van .tiff 2025 activeert Bo Vloors de tekstuele elementen van haar werk binnen een performance voor drie stemmen, Passing On, Passage of Solid Presence (2025). Deze vocale activatie is het verlengde van het tentoongestelde werk Presence of Liquid Passage, Passage of Solid Presence (2025). Met aandacht voor cyclische tijd, neemt het ritmische arrangement van de drie stemmen in Passing On, Passage of Solid Presence ons dieper mee naar het rijk van menselijk verlies, rouw, veerkracht, hoop en het belang van het opnieuw toe-eigenen van narratieven en verhaallijnen. Door woordenschat gerelateerd aan natuurlijke fenomenen in linguïstische arrangementen op te nemen, trekt Vloors analogieën tussen menselijke transformaties en de neerwaartse beweging van water, de erosie van steen en de stilte van grotten, waar oeroude, aanhoudende fluisteringen van zachte weerstand weerklinken. De driestemmige harmonie wordt uitgevoerd door het druppelende gefluister en nippende stemmen van Marjolein Guldentops, Stine Sampers en Bo Vloors.
Tijdens de opening vervangen we ook het kunstwerk aan onze gevel op het plein van de Nes. Voor PLAKT nodigde artlead twaalf kunstenaars uit om posters te maken die op spontane momenten en plekken verspreid zijn in Vlaamse steden & Brussel. De werken hebben bij de Brakke Grond een nieuwe vorm gekregen. Iedere maand wordt een van de posters van de kunstenaars getoond op het plein van de Nes. De posters worden getoond in een speciaal ontworpen wandsculptuur van Valérian Goalec.
Het nieuwe werk dat getoond zal worden is Inhale Me van Shervin/e Sheikh Rezaei. Inhale Me is een detail uit een nieuwe reeks werken die ze maakte tijdens haar residentie in de School van Gaasbeek en recent toonde in CC Strombeek.
De reeks bestaat uit grotere en kleinere werken, ritmisch verbonden door een herhaling van patronen, cirkels, en gebroken lijnen. De werken zijn opgebouwd met een bijna schilderkunstige gelaagdheid. Sheikh Rezaei wisselt strakke potloodlijnen af met een organisch samenspel van grafische vormen, vlekken en vegen. Stukjes witte kant, collages en woorden geven het werk een extra narratieve laag. In deze werken bevraagt Sheikh Rezaei de kracht en betekenis van woorden, symbolen en hedendaagse machtsstructuren. De woorden zijn dwingend, bevelend bijna, maar vragen tegelijk om dominantie. Frasen als ‘use me’ of ‘fear me’ zouden net zo goed afkomstig kunnen zijn uit de monden van geliefden als uit recente krantenkoppen. Zijn het bevelen, herinneringen, verlangens, clichés, of feiten?
Voor PLAKT lichtten we een detail uit één van de grotere werken. De breekbare potloodlijnen zijn nog net zichtbaar, maar de grafische elementen eisen alle aandacht op: een geometrische vorm en de woorden ‘inhale me’. De vorm, opgebouwd uit cirkels en lijnen, doet denken aan een pijp of een medische inhalator. Door deze elementen uit te lichten en te verplaatsen naar de publieke ruimte, krijgt een intieme boodschap plots een politiek bijklank. Waar in de oorspronkelijke werken de bevraagde machtsstructuren en de relatie tussen onderdanigheid en macht op een interpersoonlijk niveau gelezen kunnen worden, komt hier onze relatie met de stad in beeld. Maar ook hier laat de kunstenaar de interpretatie open. Is dit een liefdesverklaring aan de stad of ecologisch activisme? Sheikh Rezaei laat die vraag open, en juist daarin schuilt de kracht van haar werk.
