©
In het kader van Amsterdam Art Week organiseert de Brakke Grond een borrel en gesprek met kunstenaar en videomaker Lisa Spilliaert. De Brakke Grond nodigt je van harte uit op 14 mei, bij lekker weer in de tuin!
Spilliaert gaat in gesprek over haar tentoonstelling Growth Record. Hoe kwam ze erbij om bijna jaarlijks naar Japan af te reizen en er een jongetje te fotograferen? Wat betekent het om je hele leven aan een project te blijven werken? En wat als alles anders was geweest?
Met Growth Record presenteert kunstenaar Lisa Spilliaert haar gelijknamig videowerk in een huiselijke setting in de Brakke Grond. Vanuit haar fascinatie voor de vraag hoe de dingen anders hadden kunnen zijn, reist de Japans-Vlaamse kunstenaar geregeld vanuit Vlaanderen naar haar geboorteland om er een kindje vast te leggen.
Wie het jongetje is, wordt duidelijk in Growth Record #1. Spilliaert vertelt in een voice-over dat ze seks had met zijn vader rond de tijd dat het kind werd verwekt. Toen ze hoorde van zijn geboorte, wist ze meteen dat ze hem wilde vastleggen. Het kind had bij wijze van spreken het hare kunnen zijn. Inmiddels telt het videowerk vijf delen in een almaar groeiende collectie.
Spilliaerts fascinatie voor het hypothetische “wat als…” is ook te zien in de vorm waarin ze het werk presenteert. Growth Record toont drie stadia: de video’s waarin de fotograaf zelf aan het werk te zien is, lichtbakken met haar diapositieven, en een van de afgedrukte foto’s waaraan ze werkt in de film – het eindresultaat. Gezamenlijk vertellen ze een verhaal over het maken van keuzes. Ook de bezoeker nodigt ze uit om te kiezen, en zelf de video’s zelf te bedienen.
Growth Record toont niet alleen de keuzes in het maken van een werk, maar ook in het persoonlijk leven van de kunstenaar. Spilliaert noemt het project een traag dagboek, waaraan ze haar hele leven hoopt te blijven werken, of tenminste zo lang het kind daarmee instemt. Het langetermijnproject documenteert niet alleen de groei van de jongen, maar is ook op te vatten als een portret van Spilliaert zelf. Growth Record ontvouwt langzaam haar kijk op het leven en menselijk relaties: vastberaden maakt ze steeds weer de verre reis om een paar uur door te brengen met het kind, ze benadert hem voorzichtig en geduldig, maar we zien ook haar toewijding aan het maken van de foto. Na een aantal jaar waarin Spilliaert worstelde met de betekenis van Growth Record en ze geen nieuwe hoofdstukken maakte, besefte ze dat het werk juist draait om het feit dat het geen einde kent en het verloop onvoorspelbaar is. Om de volledige overgave, terwijl niemand daarnaar vraagt.
