Door Basia Dajnowicz

---

Als je naar de muziek luistert van Emy Kabore (EMY, geboren 1999 in Parijs) en Sabina Nurijeva (Chibi Ichigo, geboren 1998 nabij Kazan), kun je je moeilijk voorstellen hoeveel deze artiesten gemeen hebben. De een maakt neosoul, de ander rapt op elektronische muziek. Maar naast het feit dat beiden hun hese stem omzetten in lome, diepe klanken, zijn ze jong, Vlaams, vrouw, bicultureel. Kwamen ze allebei op hun tweede naar België met hun moeders, en groeiden op in kleine dorpen in het oosten van Vlaanderen. Op eigen houtje zochten zij allebei muziek in hun leven, en leerden zichzelf om hun gevoelens erin te vertalen. En allebei knallen ze op onbewaakte ogenblikken energietwists in hun songs, die je aan je jas de muziek inslepen.

De vraag die iedereen stelt: hoe gaat het? Hoe waren de afgelopen twee jaar voor je?

EK: "Het gaat goed, juist door de afgelopen jaren. De isolatie werkte als een resetknop. De periode daarvoor gingen we zo hard, dat ik mezelf er een beetje in verloor. Tijdens de lockdown kreeg ik de rust en de afstand terug om aan de ene kant het grotere plaatje weer te zien en aan de andere kant dichter bij mijn muziek te komen. De bezetting van mijn band veranderde intussen ook (die bestaat nu in de kern uit Brian Bogeart en Sander Huys, red.) en ik heb nu het gevoel dat we helemaal op één lijn zitten."

CI: "De rust was ook heel goed voor mij. Als persoon en als muzikant ben ik erg gegroeid de afgelopen twee jaar. Er was ineens veel tijd en ruimte om nieuwe muziekstijlen te verkennen en te ontdekken wat het meest natuurlijk voor me voelt. Die wil om naar buiten te gaan – en wat dus niet kon – heb ik omgezet in een knaldrang naar meer muziek. Ik ben een sound ingeslagen waarin ik me thuisvoel, die echt bij me past."


Jullie zijn allebei op heel jonge leeftijd doorgebroken in de muziekwereld. Was muziek iets wat jullie van huis uit meekregen?

EK: "Raar maar waar: absoluut niet! Daar was niemand in huis mee bezig en ik kan me ook niet herinneren dat we veel naar muziek luisterden. Ik ben ook nooit naar de muziekschool geweest."

CI: "Bij mij thuis een beetje. Mijn moeder speelt piano en toen ik jonger was heb ik het ook weleens geprobeerd. Maar het was uiteindelijk niet mijn ding. Verder speelde muziek geen grote rol. Mijn biologische vader was muzikant maar daarmee ben ik niet opgegroeid."


Dus jullie muziekontwikkeling kwam eigenlijk helemaal vanuit jezelf? Hoe ben je begonnen?

EK: Ik had op YouTube Joy Crookes ontdekt. Ze had ongeveer mijn leeftijd en speelde kleine, korte zelfgeschreven liedjes. Ik vond dat zo cool. Toen heb ik bij een vriend thuis eens een gitaar vastgepakt en ik dacht: wow, je kunt hier gewoon muziek mee maken, dat is zot. Toen wilde ik het ook. Heel impulsief. Maar het paste intuïtief wel. Ik heb mezelf akkoorden leren spelen en de rest gebeurde min of meer vanzelf.

CI: Bij mij is alles begonnen met teksten schrijven. Zodra ik kon schrijven, schreef ik. Over alles. Verhalen, liedjes, avonturen. Daarin ligt mijn passie, en muziek is een mechanisme om mijn woorden naar andere mensen over te brengen. Toen heb ik mijn moeder gevraagd om me te helpen met Russische songteksten. Zij studeerde vroeger taal en literatuur in Rusland. Het Russisch voelde wat veiliger dan in het Nederlands. Maar uiteindelijk is het Nederlands mijn eerste taal en daarin voel ik mij het meest creatief. Vandaar dat ik de twee talen in mijn muziek combineer.

Vroeger speelde muziek dus geen prominente rol, nu wel. Welke muziek inspireert jou?

EK: "Dit voelt een beetje cliché, maar ik weet nog dat ik naar Nirvana luisterde en vooral Kurt Cobain heel goed vond. Wat voor persoon hij was, en dat hij echt een visie had op de muziek die hij maakte. Nu luister ik veel naar King Krule. Ik weet niet of me dat direct inspireert maar ik vind de muziek heel relatable. De teksten die hij schrijft gaan over het onderbewuste, over psychische stromen vanuit je innerlijk. Het is heel melancholisch. "

CI: "Op dit moment draai ik vooral elektronische muziek. Ik luister graag naar Justice, Soulwax, Underworld, Gesaffelstein, The Chemical Brothers… In mijn eigen muziek zit ik nu ook het meeste in die hoek."


Geen hiphop?

CI: "Nee, eigenlijk nooit meer. Ik heb wel een paar nummers waar ik vroeger naar luisterde, maar ik mijn leven draaide de hele tijd om hiphop en ik vind nieuwe stijlen juist verfrissend. Ik voel me ook niet thuis in dat genre en zie mijzelf totaal niet als hiphop-artiest. Ik rap, en dat kun je in principe in elke muziekstijl doen. Dat vind ik het fijne eraan."


Jullie muziekstijlen en songteksten zijn ultrapersoonlijk. Waar halen jullie de inspiratie voor de teksten vandaan?

EK: "Dat is altijd intuïtief geweest. Toen ik gitaar leerde spelen focuste ik me op de akkoorden die ik wilde leren. Toen kwamen er onbewuste flarden woorden en zinnen naar boven. Daar ben ik altijd vanuit vertrokken en ik langzaam gaan ontwikkelen. Ik schreef over dingen die ik moeilijk vond, toen was dat bijvoorbeeld de overstap van de ene middelbare school naar de andere. Tijdens de lockdown ben ik meer gaan schrijven over prestatiedruk, de individualistische kijk op het leven, en hoe mij dat dat beperkt in mijn zijn. Wat er altijd in mijn muziek terugkomt is het thema identiteit, intimiteit, connectie en relaties met de mensen om me heen."

CI: "Vroeger schreef ik om dingen te verwerken. Nu om te vieren hoe ik vooruit ben gegaan en dat ik kan genieten van het leven. Mijn schrijven staat altijd synchroon wat er in mijn leven gebeurt en hoe dat verandert. Dat vind ik belangrijk want ik ben veel bezig met ontwikkeling en vooruitgang. Alles om mijn leven draait om groei. Als ik dingen van een paar jaar geleden terugkijk of -hoor, voelt dat ook eigenlijk ook niet meer als wie ik nu ben. Ik groei steeds meer in een favoriete versie van mezelf. Niet de beste, maar de versie waar ik het meest van kan houden."

Jullie hebben nog een belangrijke overeenkomst: beide drukken jullie ook een visuele stempel op jullie muziek. Hoe breng je dat samen?

EK: "Beeldend werken is voor mij inderdaad belangrijk, ik studeerde in februari af aan mijn studie Beeldende vormgeving in Gent. Die combinatie was niet altijd even makkelijk maar in mijn laatste jaar mocht ik in een vrijer traject werken. Ik heb de video van Inconvenient zelf geregisseerd en maak de website van mijn band ook zelf. Visuele inspiratie komt vaak uit vervreemdende kunsten, denk aan Francis Bacon. Maar ook uit video’s die modehuizen maken om hun collecties te presenteren – die creëren dan een hele wereld. Ik pin mezelf liever niet vast, zowel beeldend als in mijn muziek."

CI: "Ik denk heel visueel, juist als ik muziek luister. Look en feel is heel erg belangrijk voor me. Afgelopen 14 oktober kwam mijn nieuwe videoclip uit voor mijn single Paranoia. Ik droomde er al jaren van om zo’n clip te hebben en ben er heel erg blij mee. Het is precies wat ik wilde. Regisseur Heleen Declerq (die in 2017 de documentaire Girlhood maakte, red.) voelde heel goed aan waar ik heen wilde, en de beelden die tussendoor verwerkt zijn komen van fotograaf Yaqine Hamzaoui (een Brusselde fotografe die bekend staat om haar rauwe portretten, red.). Mijn doel was om echt een gevoel en energie over te brengen: de beweging in de club, tussen de mensen die ritmisch dansen. En je beweegt wel mee, maar je bent toch ook alleen. Je hebt een individuele ervaring omdat de muziek je meeneemt. Dát beeld wilde ik overbrengen."

Hoe ziet de komende tijd eruit voor je?

EK: "Schrijven, muziek maken. We zitten in de beginfase van ons eerste album, dus ik denk nu veel na over de inhoud en de richting. We zijn daarnaast met twee singles bezig die ook video’s krijgen. Eén daarvan zal ik zelf doen, de ander doet mijn tweelingzus. Stiekem ben ik ook veel bezig met mijn sociale leven. Dat is ook input die me goed doet op het moment."

CI: "Ik heb veel optredens gepland staan en ben druk met de ontwikkeling van een nieuw album, dat in april 2022 uitkomt. Ik kijk erg uit naar de komende week waarin ik een aantal shows geef in Nederland. Dat vind ik altijd écht leuk, jullie zijn heel open."

EK: "Ik kijk daar ook erg naar uit, in het buitenland is het altijd net anders. Nederland is niet ver, maar heeft toch een ander gevoel. Ik vind de line-up ook cool, ik heb zin om mee te kijken."