In de rechtszalen en kantoorruimtes van het Joegoslaviëtribunaal (1993-2017) stonden de cabines van de tolken bijna letterlijk aan de zijlijn – in de coulissen van het gerechtelijke theater. Maar in deze performance krijgt het essentiële werk van de vertalers de volle aandacht. Mensen die zelf ook de Balkanoorlog hadden meegemaakt, moesten zich in hun werk als tolk neutraal opstellen. Niet alleen in de rechtszaal van het tribunaal, maar ook tijdens veldwerk, onder meer op de plekken van voormalige concentratiekampen en massagraven. Tegelijk aan- en afwezig, intiem betrokken en toch op afstand, vertaalden ze getuigenissen over schokkende en traumatische gebeurtenissen, zonder daarbij hun eigen gevoelens de ruimte te kunnen geven.
In een donkere ruimte waarin een vertaalcabine centraal staat, vertellen de tolken Alma, Besmir en Nenad over hun werk voor het tribunaal. Videodocumentatie ondersteunt hun verhalen, maar de stem staat centraal in de performance. Zoals hij ook centraal staat in de ervaringen van deze essentiële radertjes in de justitiële machine.